สมชาย โภคามาศ - นักเขียนอิสระ ผู้ได้แรงบันดาลใจจากหนังสือ "ตัวกู ของกู" (รายการพื้นที่ชีวิต)

Post Reply
Nadda
Posts: 258
Joined: Tue 05 May 2009 8:20 pm

สมชาย โภคามาศ - นักเขียนอิสระ ผู้ได้แรงบันดาลใจจากหนังสือ "ตัวกู ของกู" (รายการพื้นที่ชีวิต)

Post by Nadda »

ถอดเทปจากรายการพื้นที่ชีวิต 4 สิงหาคม 2554 2011-08-12_154033.jpg หนังสือ ตัวกูของกู ของท่านพุทธทาสเล่มนี้คือจุดเริ่มต้นของการค้นหาความจริงเพื่อที่จะทำความเข้าใจในชีวิตของคุณสมชาย โภคามาศ อดีตมนุษย์เงินเดือนกว่า 20 ปีที่ผันตัวเองมาเป็นนักเขียนอิสระ และเพราะหนังสือเล่มนี้ทำให้คุณสมชายเกิดความสนใจที่จะสืบค้นให้ได้รู้อย่างลึกซึ้งจากหนังสือแทบทุกเล่มที่ท่านพุทธทาสเป็นผู้ถ่ายทอด

คุณสมชาย "เท่าที่ผมพอจะระลึกได้ว่าในช่วงนั้นคือเนื่องจากว่า จิตมันมีอะไรติดค้างอยู่ โดยเฉพาะความไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ระหว่างตัวผมกับคนรอบข้างในที่ทำงาน มันเป็นความขัดแย้งเกิดขึ้น แล้วมันก็อยากจะแก้ปัญหาตรงนี้ พอไปอ่านหนังสือเรื่อง "ตัวกูของกู" ดูเหมือนว่าในนั้นมีการพูดถึงเรื่องของความเป็นไปเป็นมาของจิตใจมนุษย์ และมันเกิดความขัดแย้ง เกิดความกลัว เกิดความเกลียด เกิดความโกรธอะไรอย่างนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร มันก็เลยทำให้เหมือนจิตผมเิกิดความสนใจ ว่าอย่างนี้มีด้วยเหรอ และดูเหมือนว่ามันได้เห็นอะไรบางอย่างไปคลี่คลายอะไรบางอย่างที่มันไม่เข้าใจ ดังนั้นเมื่อมันรู้สึกว่ามันเห็นมันเข้าใจมันก็สนใจเมื่อสนใจมันก็เริ่มใส่ใจ นี่เป็นปฏิกริยาธรรมชาติของจิตมนุษย์ แต่เมื่อไหร่ก็ตามมันเกิดความสนใจ ในเรื่องอะไรมันก็จะมีพลังของมันที่จะเข้าไปสืบค้นดูพยายามทำความเข้าใจว่ามันเป็นอย่างไร แล้วมันเป็นอย่างไร ยิ่งลึกเข้าไปๆมันเหมือนกับท้าทาย ท้าทายจิตให้ค้นดู เข้าไปค้นหาดูว่าความจริงเป็นอย่างไร ก็อาจไปหาหนังสือหาอะไรที่เค้าพูดถึงเรื่องนี้มาดู"

จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้คุณสมชายเกิดแรงพลังที่จะแบ่งปันความรู้ให้แก่เพื่อนมนุษย์ ด้วยผลงานเขียนหลายเล่มหลากเรื่อง ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นเรื่องราวของภาวะจิตใจมนุษย์กับธรรมะซึ่งเป็นเรื่องที่ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง

คุณสมชาย "เราเข้าไปหาธรรมะเนี่ยะจริงๆเหมือนกับร่างกายเราไม่สบาย เราต้องการไปหาหมอ เพราะฉะนั้นเรื่องของจิตใจเนี่ยะมันต่างกับเรื่องข้างนอก จิตที่มีปัญหาเพราะตัวมันทำอะไรผิดอยู่ มันปฏิบัติการโต้ตอบกับสิ่งท้าทายข้างนอกตัวไม่ถูกต้อง จิตเนี่ยะเนื่องจากมันทำอะไรผิดโดยไม่รู้ตัวมันถึงมีปัญหา เป็นความทุกข์ เป็นความเครียด เป็นความกังวล เป็นความโกรธ เป็นความกลัว หรือแม้แต่ความอยากได้ ความตื่นเต้นดีใจ แต่จิตก็ไม่เคยรู้ว่าตัวเองทำงานอะไรยังไง ประเด็นที่สำคัญคือจิตไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองทำงานผิด เพราะฉะนั้นจิตจะหายจากปัญหาได้ มันต้องรู้ตัวว่ามันทำงานผิดแล้วมันก็หยุดทำงานผิด เมื่อมันหยุดทำงานผิดมันก็ทำงานถูก มันมีสองอย่างเท่านี้

เมื่อภาวะจิตของมนุษย์เกิดการกระทบกระเทือนสั่นไหวจากปัญหาความทุกข์ ต่างก็พยายามค้นหาทางออกด้วยการเข้าหาธรรมะ และการปฏิบัติธรรมซึ่งในที่สุดแล้ว เมื่อจิตในตัวเราเกิดความสงบนิ่งจิตนั้นก็ต้องมองเห็นตัวเองด้วย และนี่คือการปฏิบัติะธรรมในแบบคุณสมชาย

คุณสมชาย "ก็อยากให้ดูเผื่อจะเห็นภาพนิดนึงว่าน้ำปกติเดิมแท้ๆแล้วเค้านิ่งแต่พอเราโยนหินไปตุ๋มนึงมันก็กระเพื่อมแต่พอกระเพื่อมเสร็จนี่เราอยากให้น้ำนิ่งเราเอามือไปช่วยประคอง ลงไปประคองน้ำนี่น้ำจะนิ่งไหม หรือจะเกิดอะไรขึ้น หรือจะยิ่งกระเพื่อมนานขึ้น จิตนี้ก็เหมือนกัน จิตนี้กระเพื่อมไหวเพราะความคิด แต่พอกระเพื่อมไหวเสร็จนี่เราบอกว่า ฉันไม่สงบ ฉันตื่นกลัว แล้วฉันก็ไปพยายามที่จะทำอะไร การพยายาม นี่คือความคิดคือต้นเหตุของการเกิดการกระเพื่อมไหวในจิต เพราะฉะนั้นจิตต้องเห็นตัวเองว่าตัวเองสะสมอะไรไว้ ยึดถืออะไรไว้ ถ้าจิตเห็นแล้วว่าสิ่งเหล่านี้คือสิ่งแปลกปลอมที่เข้าไปในตัว แล้วสร้างปัญหาสร้างทุกข์สร้างอะไรให้มันจิตมันจะล้างของมันเอง เพราะมันรู้แล้วมันเห็นแล้วว่าสิ่งเหล่านี้สร้างปัญหา สร้างโทษให้มัน สร้างทุกข์ให้มัน มันจะเก็บไว้อีกเหรอ ถ้ามันเห็นนะ เพราะฉะนั้นกระบวนการเห็นตัวเองนี่สำหรับผมนี่คือการปฏิบัติธรรม
Post Reply